Op naar Sala Parto
Blijf op de hoogte en volg Fen & Pien
05 Maart 2014 | Italië, Bologna
Daag mensjes daar in Nederland!
Even weer een berichtje uit Bologna. Wij zijn beide nog errig levendig en blij maar natuurlijk missen we jullie wel een beetje!
Onze stage op de kraam is inmiddels afgelopen. De laatste nacht hadden de vroedvrouwen speciaal voor ons lasagne gemaakt, een Italiaanse rijsttaart én yoghurttaart. Echt heel bijzonder, helemaal als je de Belgische mentaliteit gewend bent, daar ben ik nog nooit bedankt voor wat ik als student hele dagen heb lopen doen voor ze. Eén van de helpenden zei: "From the buttom of our heart, we thank you for what you did for us". Echt super leuk om zo te vertrekken.
Overigens verliep ook de becijfering totaal anders dan dat we gewend zijn. Stiekem waren we beiden wat bang dat we toch nog commentaar zouden krijgen, maar ze pakten de becijferingslijst en begonnen overal 30 in te vullen saampjes. Ze becijferen hier tot 30, we gaan stapje voor stapje verder; in Nederland is het hoogste een 10, in België een 20 en hier een 30. Op de plekken van de zaken wat we niet konden, zoals de Italiaans rapportage, deden ze: NR, Non Relevante, oftewel niet van toepassing. ( Okee, ik kan het niet laten, nog 1 keer negatief over België: daar hadden ze op die plekken zeker een 0 gezet omdat je het niet kan)
Enkel voor protocollen kregen we een 28, omdat we die net konden lezen gezien ze allemaal in Italiaans waren. :)
Italianen blijven ons bijzonder vinden, nog steeds moeten we ginnegappen als er weer Italianen ons openlijk observeren en ondertussen proberen ons af te luisteren om te horen waar we vandaan komen. Pas stonden er een oud stelletje naast ons in de bus. (we hadden de vrouwelijke van hen met zeer veel moeite op een stoeltje geholpen) Toen ze de bus verlieten dacht de mannelijke te weten waar we vandaan kwamen. Zonder ons aan te kijken zei hij in het voorbijgaan: "Aufwiedersehen". Haha, wij lol!
Van de andere kant blijven wij ons Italianen verbazen. Ze zijn echt ongelooflijk onzeker over een aantal zaken. Neem bijvoorbeeld de taart in onze laatste nachtdienst. We waren lekker van de taart aan het smullen en ineens horen we van de gang: 'de dokter, de dokter'. Alle drie de vroedvrouwen sprongen op, verstopten de taart in de kast en gingen weer zeer onschuldig zitten kletsen en nipten van hun Italiaans koffie. Wij keken elkaar verbaast aan. Wat is er aan de hand, is het verboden taart te eten? (wij waren de enigen met nog taart op ons bordje) We bogen ons diep over ons bordje en aten ogenschijnlijk onverstoorbaar verder. Na een poosje kwam de taart weer tevoorschijn. Wat bleek: ze vonden de taart niet goed gelukt, de dokter mocht die niet proeven. Terwijl de taart echt prima smaakte!
Zo zeggen ook alle Italianen dat ze geen Engels kunnen, na een tijdje blijkt (als het durven te gaan praten) dat ze het eigenlijk best kunnen. Maar nee, dat vinden ze zelf niet. Ze zijn daar zo precies in. Op stage zei mijn begeleidster bijvoorbeeld: this is de carrello for de baby emergency, how is is called in English? het was gewoon een kar, dus carrello is niet moeilijk voor mij, en bovendien, ik wist het ook niet. Dus ik zei: "doesn't matter, carrollo is clear" Maar nee, het was niet goed genoeg, terwijl ze zeker 5 keer zei dat ze zo slecht in Engels was ging ze het opzoeken op google translate (onze vriend) en het was cart. Ik dacht enkel, als jij vind dat je slecht in Engels bent, ik kan het niet beter dan jij en ik vind dat ik er goed in ben. Het gaat er toch om dat we elkaar begrijpen?
Vooral het eten hier is een behoorlijk issue en daar kunnen ze haast onbeschoft in worden. Zo had Fen tijdens de nachtdienst zelfgemaakte pannenkoeken mee, zonder te vragen werd er een stuk afgesneden en geproefd en geoordeeld (op z'n Italiaans, dat was duidelijk maar wat ook helder was, ze vonden er van alles niet goed aan, te veel olie, of mocht ik geen olie gebruiken..?) Kijk, helemaal als student denken we er zo over, mond opdoen, eten erin, en GEEN commentaar! Maar wat dat betreft is de cultuur hier totaal anders...
Afgelopen week zijn we naar Rimini geweest, voor hen die het op facebook niet over het hoofd hadden gezien. Haha! We gingen met de trein, dat is hier grappig geregeld, de trein met de langste reisduur is het goedkoopste hier. Rara, in welke trein gingen we? Rimini is leuk, een stuk kleiner dan Bologna maar gezellig en veel lichter. Wel zijn we blij dat we er nu waren en niet in de zomer want dan kun je over de hoofden lopen. Nadat we eerst door de stad hadden gelopen en ons eerste Italiaanse ijsje verorberden zijn we naar het strand gegaan. We besloten nog veel vaker deze trip te maken, echt de moeite waard. Op de terugweg in de trein kwamen er 2 jongens bij ons zitten, een Chinees en een zwarte jongen uit een land in west Afrika. Het is echt leuk om mensen uit zoveel culturen te ontmoeten, ze wilden een spoedcursus Nederlands ( 3 zinnen nazeggen onze mijn e-reader, Dankuwel mama en tante Eef, we zijn er erg blij mee) en ook wilden ze alles weten over reanimeren toen ze hoorden dat we vroedvrouw en verpleegkundige werden. De afrikaase jongen was een keer bij een (bijna)verdrinking geweest en vroeg zich af of je dan eerst het water eruit moet zuigen. . (laten we het laatste beetje zuurstof wat de ongelukkige bezit, hem niet ontnemen) Haha, misschien hebben we hen de mogelijkheid gegeven om levens te redden door onze cursus.
Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in Bologna, en daar stapten we gezamenlijk uit. En dat is het moment dat wij getweeën het een beetje benauwd krijgen want we weten al wat er komen gaat. Dit door ervaring, deze situatie doet zich namelijk telkens voor als we iemand nieuw ontmoeten) De vraag word telkens om verschillende manieren gebracht, maar tekens komt het toch hier op neer: zullen we een keertje gaan stappen.. Euh.. Ons antwoordt kwam hierop neer:"Nee we stappen niet, maar Bologna is niet zo groot, we komen elkaar vast nog wel een keer tegen." Bologna is wat dat betreft keigroot, geen van hen allen zijn we meer tegen gekomen. :P
We moeten ook nog iets melden over onze universiteit, daar zijn we stiekem best trots op. De oudste universiteit van Europa, en een mooie. Eigenlijk is de hele universiteit verdeeld in kleine (zeer mooie oude) gebouwtjes door de stad. In één van hen ( en misschien wel in veel meer maar dat weten we nog niet) is een museum gelegen. Met een Belgische student die ook in Sant Orsola stageloopt ( Loredana) zijn we daar naartoe geweest. Omdat we studenten daar zijn konden we gratis naar binnen. er was een obstetrisch gedeelte met allemaal nagemaakte fantomen met nogal wat bizarre zaken maar ook de normalere dingen worden voor ogen gesteld zoals de complete geboorte van een stuitligging.
Beiden hebben we onze eerste dienst op Sala Parto (verloskamer) erop zitten. Fen begon met een nachtdienst, Pien vond een late dienst leuker dan een vroege en kwam per ongeluk dus verkeerd opdagen. Wat hier ook weer geen probleem is, lang leve de relaxte en begripvolle Italianen! Over een aantal zaken waren we erg blij. Als er een vrouw in arbeid binnen is, blijven de vroedvrouwen gewoon bij haar in de kamer, ze helpen met de weeën opvangen, ze adviseren verschillende houdingen. De epidurale hier is zo dat mensen die ongeveer om de 5 uur in shot krijgen, ze hebben geen pijn maar kunnen nog gewoon blijven lopen. Geen idee hoe dat precies werkt maar in Engels krijgen ze het niet echt uitgelegd. Beide hebben we ook meteen een bevalling zelf mogen doen. Helemaal van top tot teen aangekleed, haarnetje, mondmasker, steriele soepjurk en steriele handschoenen. Tenzij de baby natuurlijk al van plan is te komen en je maar net genoeg tijd heb om enkel de handschoenen aan te trekken, wat in Fen's geval gebeurde. Naar een navelstrengomstrengeling voelen doen ze hier niet. Ik deed dat wel en voelde een omstrengeling maar daar werd niets aan gedaan. De baby werd behoorlijk slap en grauw geboren en had tijd nodig om bij te komen. (wat ikzelf zeker vind komen door bovengenoemde) maar dat was allemaal helemaal normaal. Dan word de baby een half uur in de couveuse gedaan om op te warmen. Jaja, puur fysiologisch werken ze hier, geen idee maar we doen er vrolijk aan mee! de vrouwen kunnen niet lekker even douchen op de afdeling, er is 1 douche en die is voor personeel, Pien stelde voor de grap voor om de vrouwen daar te laten douchen: "Nooooh!"
De baby daarentegen word na dat halfuur in bad gedaan, goed alle huidsmeer/vernix verwijderen want dat ziet er niet uit, dat het gezond is doet er dan niet toe. De vitamine K krijgen ze hier IM/ in de spier ingespoten, dan hoef je een eenmalige dosis te doen en niet elke dag druppeltjes in de mond. Daarna gaan de helpenden alles opruimen,wat ook een vreemde gewaarwording is, in België is dat de taak van de student. ( helaas, ik kan mijn woord niet waarmaken, het is zo bijzonder dat je als student normaal wordt behandelt dat we er gewoon niet over uit kunnen, samen met de vroedvrouwen kletsen, eten, gezellig!)
Al met al hebben we beide reuze zin in de komende periode van werken op Sala Parto. Wel is het jammer dat we geen één dienst hetzelfde meer doen, wat we ergens verwachten maar nu het zover is, toch niet zo leuk. Vooral omdat we nu ook geen vrije dagen samen hebben en de uitstapjes de lastig en beperkt gaan zijn. Wel hebben we in april verplicht een week vrij. Dus we zijn nu al aan het fantaseren wat we allemaal gaan doen.. De mogelijkheden zijn eindeloos! :)
Een dikke knuffel en Pien en Fen!
Even weer een berichtje uit Bologna. Wij zijn beide nog errig levendig en blij maar natuurlijk missen we jullie wel een beetje!
Onze stage op de kraam is inmiddels afgelopen. De laatste nacht hadden de vroedvrouwen speciaal voor ons lasagne gemaakt, een Italiaanse rijsttaart én yoghurttaart. Echt heel bijzonder, helemaal als je de Belgische mentaliteit gewend bent, daar ben ik nog nooit bedankt voor wat ik als student hele dagen heb lopen doen voor ze. Eén van de helpenden zei: "From the buttom of our heart, we thank you for what you did for us". Echt super leuk om zo te vertrekken.
Overigens verliep ook de becijfering totaal anders dan dat we gewend zijn. Stiekem waren we beiden wat bang dat we toch nog commentaar zouden krijgen, maar ze pakten de becijferingslijst en begonnen overal 30 in te vullen saampjes. Ze becijferen hier tot 30, we gaan stapje voor stapje verder; in Nederland is het hoogste een 10, in België een 20 en hier een 30. Op de plekken van de zaken wat we niet konden, zoals de Italiaans rapportage, deden ze: NR, Non Relevante, oftewel niet van toepassing. ( Okee, ik kan het niet laten, nog 1 keer negatief over België: daar hadden ze op die plekken zeker een 0 gezet omdat je het niet kan)
Enkel voor protocollen kregen we een 28, omdat we die net konden lezen gezien ze allemaal in Italiaans waren. :)
Italianen blijven ons bijzonder vinden, nog steeds moeten we ginnegappen als er weer Italianen ons openlijk observeren en ondertussen proberen ons af te luisteren om te horen waar we vandaan komen. Pas stonden er een oud stelletje naast ons in de bus. (we hadden de vrouwelijke van hen met zeer veel moeite op een stoeltje geholpen) Toen ze de bus verlieten dacht de mannelijke te weten waar we vandaan kwamen. Zonder ons aan te kijken zei hij in het voorbijgaan: "Aufwiedersehen". Haha, wij lol!
Van de andere kant blijven wij ons Italianen verbazen. Ze zijn echt ongelooflijk onzeker over een aantal zaken. Neem bijvoorbeeld de taart in onze laatste nachtdienst. We waren lekker van de taart aan het smullen en ineens horen we van de gang: 'de dokter, de dokter'. Alle drie de vroedvrouwen sprongen op, verstopten de taart in de kast en gingen weer zeer onschuldig zitten kletsen en nipten van hun Italiaans koffie. Wij keken elkaar verbaast aan. Wat is er aan de hand, is het verboden taart te eten? (wij waren de enigen met nog taart op ons bordje) We bogen ons diep over ons bordje en aten ogenschijnlijk onverstoorbaar verder. Na een poosje kwam de taart weer tevoorschijn. Wat bleek: ze vonden de taart niet goed gelukt, de dokter mocht die niet proeven. Terwijl de taart echt prima smaakte!
Zo zeggen ook alle Italianen dat ze geen Engels kunnen, na een tijdje blijkt (als het durven te gaan praten) dat ze het eigenlijk best kunnen. Maar nee, dat vinden ze zelf niet. Ze zijn daar zo precies in. Op stage zei mijn begeleidster bijvoorbeeld: this is de carrello for de baby emergency, how is is called in English? het was gewoon een kar, dus carrello is niet moeilijk voor mij, en bovendien, ik wist het ook niet. Dus ik zei: "doesn't matter, carrollo is clear" Maar nee, het was niet goed genoeg, terwijl ze zeker 5 keer zei dat ze zo slecht in Engels was ging ze het opzoeken op google translate (onze vriend) en het was cart. Ik dacht enkel, als jij vind dat je slecht in Engels bent, ik kan het niet beter dan jij en ik vind dat ik er goed in ben. Het gaat er toch om dat we elkaar begrijpen?
Vooral het eten hier is een behoorlijk issue en daar kunnen ze haast onbeschoft in worden. Zo had Fen tijdens de nachtdienst zelfgemaakte pannenkoeken mee, zonder te vragen werd er een stuk afgesneden en geproefd en geoordeeld (op z'n Italiaans, dat was duidelijk maar wat ook helder was, ze vonden er van alles niet goed aan, te veel olie, of mocht ik geen olie gebruiken..?) Kijk, helemaal als student denken we er zo over, mond opdoen, eten erin, en GEEN commentaar! Maar wat dat betreft is de cultuur hier totaal anders...
Afgelopen week zijn we naar Rimini geweest, voor hen die het op facebook niet over het hoofd hadden gezien. Haha! We gingen met de trein, dat is hier grappig geregeld, de trein met de langste reisduur is het goedkoopste hier. Rara, in welke trein gingen we? Rimini is leuk, een stuk kleiner dan Bologna maar gezellig en veel lichter. Wel zijn we blij dat we er nu waren en niet in de zomer want dan kun je over de hoofden lopen. Nadat we eerst door de stad hadden gelopen en ons eerste Italiaanse ijsje verorberden zijn we naar het strand gegaan. We besloten nog veel vaker deze trip te maken, echt de moeite waard. Op de terugweg in de trein kwamen er 2 jongens bij ons zitten, een Chinees en een zwarte jongen uit een land in west Afrika. Het is echt leuk om mensen uit zoveel culturen te ontmoeten, ze wilden een spoedcursus Nederlands ( 3 zinnen nazeggen onze mijn e-reader, Dankuwel mama en tante Eef, we zijn er erg blij mee) en ook wilden ze alles weten over reanimeren toen ze hoorden dat we vroedvrouw en verpleegkundige werden. De afrikaase jongen was een keer bij een (bijna)verdrinking geweest en vroeg zich af of je dan eerst het water eruit moet zuigen. . (laten we het laatste beetje zuurstof wat de ongelukkige bezit, hem niet ontnemen) Haha, misschien hebben we hen de mogelijkheid gegeven om levens te redden door onze cursus.
Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in Bologna, en daar stapten we gezamenlijk uit. En dat is het moment dat wij getweeën het een beetje benauwd krijgen want we weten al wat er komen gaat. Dit door ervaring, deze situatie doet zich namelijk telkens voor als we iemand nieuw ontmoeten) De vraag word telkens om verschillende manieren gebracht, maar tekens komt het toch hier op neer: zullen we een keertje gaan stappen.. Euh.. Ons antwoordt kwam hierop neer:"Nee we stappen niet, maar Bologna is niet zo groot, we komen elkaar vast nog wel een keer tegen." Bologna is wat dat betreft keigroot, geen van hen allen zijn we meer tegen gekomen. :P
We moeten ook nog iets melden over onze universiteit, daar zijn we stiekem best trots op. De oudste universiteit van Europa, en een mooie. Eigenlijk is de hele universiteit verdeeld in kleine (zeer mooie oude) gebouwtjes door de stad. In één van hen ( en misschien wel in veel meer maar dat weten we nog niet) is een museum gelegen. Met een Belgische student die ook in Sant Orsola stageloopt ( Loredana) zijn we daar naartoe geweest. Omdat we studenten daar zijn konden we gratis naar binnen. er was een obstetrisch gedeelte met allemaal nagemaakte fantomen met nogal wat bizarre zaken maar ook de normalere dingen worden voor ogen gesteld zoals de complete geboorte van een stuitligging.
Beiden hebben we onze eerste dienst op Sala Parto (verloskamer) erop zitten. Fen begon met een nachtdienst, Pien vond een late dienst leuker dan een vroege en kwam per ongeluk dus verkeerd opdagen. Wat hier ook weer geen probleem is, lang leve de relaxte en begripvolle Italianen! Over een aantal zaken waren we erg blij. Als er een vrouw in arbeid binnen is, blijven de vroedvrouwen gewoon bij haar in de kamer, ze helpen met de weeën opvangen, ze adviseren verschillende houdingen. De epidurale hier is zo dat mensen die ongeveer om de 5 uur in shot krijgen, ze hebben geen pijn maar kunnen nog gewoon blijven lopen. Geen idee hoe dat precies werkt maar in Engels krijgen ze het niet echt uitgelegd. Beide hebben we ook meteen een bevalling zelf mogen doen. Helemaal van top tot teen aangekleed, haarnetje, mondmasker, steriele soepjurk en steriele handschoenen. Tenzij de baby natuurlijk al van plan is te komen en je maar net genoeg tijd heb om enkel de handschoenen aan te trekken, wat in Fen's geval gebeurde. Naar een navelstrengomstrengeling voelen doen ze hier niet. Ik deed dat wel en voelde een omstrengeling maar daar werd niets aan gedaan. De baby werd behoorlijk slap en grauw geboren en had tijd nodig om bij te komen. (wat ikzelf zeker vind komen door bovengenoemde) maar dat was allemaal helemaal normaal. Dan word de baby een half uur in de couveuse gedaan om op te warmen. Jaja, puur fysiologisch werken ze hier, geen idee maar we doen er vrolijk aan mee! de vrouwen kunnen niet lekker even douchen op de afdeling, er is 1 douche en die is voor personeel, Pien stelde voor de grap voor om de vrouwen daar te laten douchen: "Nooooh!"
De baby daarentegen word na dat halfuur in bad gedaan, goed alle huidsmeer/vernix verwijderen want dat ziet er niet uit, dat het gezond is doet er dan niet toe. De vitamine K krijgen ze hier IM/ in de spier ingespoten, dan hoef je een eenmalige dosis te doen en niet elke dag druppeltjes in de mond. Daarna gaan de helpenden alles opruimen,wat ook een vreemde gewaarwording is, in België is dat de taak van de student. ( helaas, ik kan mijn woord niet waarmaken, het is zo bijzonder dat je als student normaal wordt behandelt dat we er gewoon niet over uit kunnen, samen met de vroedvrouwen kletsen, eten, gezellig!)
Al met al hebben we beide reuze zin in de komende periode van werken op Sala Parto. Wel is het jammer dat we geen één dienst hetzelfde meer doen, wat we ergens verwachten maar nu het zover is, toch niet zo leuk. Vooral omdat we nu ook geen vrije dagen samen hebben en de uitstapjes de lastig en beperkt gaan zijn. Wel hebben we in april verplicht een week vrij. Dus we zijn nu al aan het fantaseren wat we allemaal gaan doen.. De mogelijkheden zijn eindeloos! :)
Een dikke knuffel en Pien en Fen!
-
06 Maart 2014 - 09:27
Edwin En Alita:
Ha meiden! Goeiendag zeg, wat een verhaal! Door jullie verhaal zit ik hier mee te genieten. Super leuk! Veel succes verder daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley