Zo z'n gangetje.

Jullie zullen wel denken: "Zo, die laten ook niets meer van zich horen" Maarja, eigenlijk hebben we ook niet zo veel te vertellen. Het leven hier gaat zo z'n gangetje. We zijn eigenlijk vooral bezig met stagelopen. De ene doet 3 shiften van een vroege dienst, een late dienst, een nachtdienst op de kraam/materniteit en de ander werkt dan op de MIC met de zwangere vrouwen. Na die 3 diensten hebben we ongeveer 1.5 dag vrij waarin we bijtanken van de nachtdienst en even de tijd nemen om te relaxen.

De ene vroedvrouw is Francesca, ze is leuk en lief en kan goed Engels, we gaan volgende week een dagje met haar naar Firenze. Kun je je echt niet voorstellen dat ze dat ook maar zou aanbieden als je de Antwerpse mentaliteit gewend bent. Ze neemt de tijd om dingen uit te leggen, laat je toch ook zelfstandig werken en we maken lol met haar. Vooral de nachtdiensten zijn heel gezellig met haar. Ze noemt ons zelfs Pien en Fen.

De andere vroedvrouw is Adriana, ze is grappig, irritant, chaotisch, zeer wispelturig en kan niet zo goed Engels. Met haar is het op een neer, de ene moment is ze vrolijk en legt ze uit, na een poosje is ze moe en praat ze enkel nog Italiaans tegen je. Ja, en gezien we dat perfect kunnen verstaan.... In het begin voel je je er vervelend door, na een poosje denk je: "als je wil dat ik het versta, moet je het maar in Engels herhalen". Eigenlijk interesseert het haar allemaal geen biet en mogen de patiënten ons dankbaar zijn, want dankzij ons gebeurd er nog iets. Controles: geen zin in. Medicatie: vergeet ze. Vooral de nachtdiensten zijn erg (grappig). Na 12 uur spreekt ze geen woord engels meer. Wij denken ddan: als het belangrijk is zal ze het nog wel herhalen... Het is grappig tot je zelf ook moe bent en dan is het echt heel vervelend en aftellen tot je naar huis mag. Wat een groot pluspunt bij haar is: je moet wel zelfstandig werken en meestal vind ze alles wat je doet wel goed. Je leert vooruit denken: voordat ze moe is moet je alles weten wat je wil gaan doen dus probeer je met haar de patienten te overlopen, waar moet je opletten etc? Bij de briefing had ik (lucky) verstaan dat een patiënt suikerziekte had en dat ik elke 3 uur de bloedsuiker moest controleren. Was Adriana zeker niet van plan om mij te gaan vertellen, en dan had ze de volgende ochtend gevraagd: "en hoe waren de suikers vannacht?" Ja, bijzonder. Nu is de grap: ze bood aan om met ons met de auto naar Venetië te gaan. We weten nog niet of het aan gaan nemen of er ons vriendelijk onderuit draaien. Zien nu al aankomen het dat gaat|: Ze laat ons van alles zien, maar niet Venetië, ze raakt verdwaalt, heeft een lege tank in haar auto. Van de andere kant: als we lol willen hebben...

Afgelopen dagen zijn Linda en Andy naar een conferentie geweest, we hadden heerlijk het huis ter beschikking, gaat vanavond lastig zijn om het weer terug te geven. Heel de tijd in je pyjama rondlopen doe je toch niet zo snel, daarom dat we er nu maar flink gebruik van hebben gemaakt. (typend in pyjama)

In de laatste nachtdienst had ik het met Francesca over de pampers die ze hier gebruiken. Francesca vertelde dat ze alle ouders leren om de pamper open te knippen om te kijken of de baby geplast heeft. Dus ik vroeg waarom, er zit toch een gele streep op die blauw wordt als de baby geplast heeft. Ze keek mij een tijdje aan, ging een pamper halen en bekeek hem heel goed. Ze liep naar haar collega's en vroeg hen of dit waar was. Niemand wist hier iets van dus ze ging naar de wc en probeerde het uit en voila: de gele streep werd blauw. Zelfs na 10 jaar werken als verloskundige kan je nog nieuwe dingen leren!!! Dit wordt grooot nieuws daar in het ziekenhuis! :D

Eén ding waar we niet aan hoeven te wennen is het weer, heerlijk Hollands is het zo wisselvallig als ik weet niet wat. Momenteel is het grauw en grijs en regenachtig, voor hetzelfde geldt is het morgen weer stralend. Wel is het hier warmer, Fen loopt al een heel tijdje met haar zomerjas.

Voor vanavond zijn we uitgenodigd voor een Engelse Bijbelstudie, erg benieuwd, zal vast makkelijker zijn dan de Italiaanse waar we geweest waren ;)

Oja, nog even belangrijk: voor degenen die ons adres al hebben: vanaf nu zijn we geadopteerd dus stuur het naar: Carolien Brucato of Fenke Brucato. Via Francesco Cavazzoni 25. 40139 Bologna.

De post is een mooi voorbeeld van hoe het hier in Italië gaat. We zitten hier in een appartementengebouw, iedereen hier heeft nummer 25. De postbode moet dus alle naambordjes na gaan lezen, en als Haase er dan niet bij zit..? In Nederland hebben ze daar iets heel handigs op verzonnen: 25a,25b etc. Maar hier gaat dat niet zo. Ja, het duurt wat langer, maar het lukt toch? En nu hadden we gewoon een sticker op de brievenbus geplakt maar iemand haalt die er telkens af, inmiddels al een keertje of 3. Dus hebben we het opgegeven. Gelieve ons gewoon Brucato te noemen, komt alles goed. :)

Kijk aan, dit is wel zo'n beetje de update!

Dio benedica,