Geregel(d)

Dinsdag zou stage beginnen, we kregen een mail dat we er om 12 uur moesten zijn. We hadden onze uniformen netjes mee en hadden alles klaar om te beginnen. Mara en Fransceca gaven ons een rondleiding, rond 13 uur zeiden ze dat we een uur pauze hadden, daarna zou Mara (die geen Engels kan) ons naar Dokter Olivia Manfrini brengen. Wij ons een uur vermaken en om 14 uur zaten we al zeker een kwartier te wachten, zoals het echte Nederlanders betaamt. Mara daarentegen kwam niet opdagen. Na nog eens een kwartier wachten, vroegen we ons zenuwachtig af wat te doen. Is het normaal hier in Italië als een stagebegeleidster te laat komt? Moesten we maar zelf op zoek gaan naar Olivia? We besloten het laatste te gaan doen. In gebouw 11 aangekomen bleek dat het groot was, waar zouden we Olivia vinden? Eerst wouden we het aan één van de schoonmaaksters vragen maar dat leek wat belachelijk. Terwijl we daar zo wijfelend rond liepen kwam er een vrouw naar ons toe. Ze vroeg: “Olivia Manfrini?” Pien zei: “Si, si!” Ze dacht: “dat is mooi geregeld, kunnen we samen Olivia gaan zoeken, met iemand erbij die Italiaans kan gaat het vast veel sneller.” Maar al gauw bleek dat ze ernaast zat, deze vrouw was Olivia. Super voor elkaar. Ze had ons zien staan, en gezien ze ons wél om 14 uur verwachte, bedacht ze dat wij het konden zijn. Zij vertelde ons dat we ons aan hadden moeten melden bij DIRI, een of ander studentenregistratie. Oeps. Gelukkig zijn ze in Italië met zulke dingen dan wel weer heel flexibel, we zouden het meteen maar doen en dan terug gaan naar Mara.

Bij DIRI bleek het gigantisch druk te zijn, veel studenten moesten zich nog aanmelden op de valreep. Wij hebben daar heel lang zitten wachten. Achter de balie zat een heel geduldige Italiaan die elke student weer alles uitlegde en voor iedere student flink de tijd nam. Wat zeker voor de lange wachttijd zorgde. Wachten gaan we hier in Italië waarschijnlijk wel leren. Toen we uiteindelijk aan de beurd waren moesten we onze ID’s afgeven en onze geduldige Italiaan begon spontaan Nederlands te praten. Blijkbaar kunnen wij Nederlanders het WEL leren om geduldig te zijn. ;-) Woensdag zouden we terug moeten komen om een pas te halen.

Toen we uiteindelijk weer in het ziekenhuis aankwamen begon de zoektocht naar Mara, helaas bleek al snel dat zij al naar huis was. Wij konden dan ook niets anders dan ook maar naar huis gaan. En gezien wij nog niet geleerd hebben om heel geduldig en relaxed te zijn, waren we best gefrustreerd. Wanneer moesten we nu beginnen ? Wat moesten we doen? We deden nog maar een mail naar Mara, wat er van ons verwacht werd? Woensdag gingen we naar het ziekenhuis, Mara had ons voorgesteld aan een dokter, misschien kon hij ons helpen. Wij stapten naar binnen en hij maakte een soort wuifend gebaar, wat een onze omstreken zeker bedoeld wordt als: “kssst, fort, maak dat je weg komt|" Alhoewel dat hij er vriendelijk bij keek. Hij was aan de telefoon, wij keken elkaar aan en deinsden achteruit. In België is ons zeker geleerd om bang te zijn voor dokters. Hij kwam naar het halletje een weer het zelfde gebaar. Wij gauw naar de gang, de deur dicht. En daar stonden we te giebelen. Maar de dokter kwam en wenkte dat we binnen moesten komen, al bellend. Hij belde eerst nog rustig door en na zijn gesprek beëindigd te hebben, kregen wij onze roosters van hem, we hoefden pas zaterdag te beginnen. Nog een aantal extra dagen vrij. Mooi voor elkaar. En we hebben geleerd dat een soort wuif hier niet betekend dat je weggejaagd wordt maar dat je mag binnenkomen.

Woensdagavond kwam Annemarie, Fen’s vriendin, ze bleef tot vrijdag. Het kwam daarom maar extra goed uit dat we dagen vrij hadden. We hebben heerlijk de stad bekeken, de toren midden in Bologna, Assinelli, beklommen, bijna niemand weet dat niet alleen Pisa scheve torens heeft, nee, hier in Bologna hebben we ze ook! Ook hebben we een pelgrimsroute naar San Luca gelopen. Bologna is prachtig mooi. Ook kwam de zon voor het eerst in al die dagen, tot nu toe was het grauw en grijs geweest, iedereen was er erg blij mee.

Onze eerste stagediensten hebben we achter de rug. Verloskundigen werken hier een vroege dienst, een late dienst, een nachtdienst en dan 2 dagen vrij en dan weer van vooraf aan. We hebben precies hetzelfde rooster. De een werkt op de medium risk kraamafdeling (mensen met keizersneden) en de ander op de high risk kraamafdeling (vooral zwangerschapsproblemen). Dit keer lagen er wel 5 vrouwen die zwanger zijn van een tweeling en zelfs 1 van een drieling. Vrouwen met contracties ( weeën) op 32 weken zwangerschap en hoge bloeddruk, super interessant allemaal! Beide doen we eerst 4 weken hier, daarna gaan we naar de verloskamer, daar waar we eigenlijk voor kwamen.

Omdat we hier in een Europees land zijn verwacht je niet zo snel dat er dingen ook heel anders kunnen zijn, maar dan juist zie je ze. Eén moeder vroeg of ik de baby voor haar wou verschonen, die had haar pamper vol zitten. Natuurlijk wou ik dat wel, maar ik kon geen fatsoenlijk materiaal vinden. Dus ik naar de vroedvrouw, voelde me behoorlijk dom, een student die geen baby kan verschonen. Maar toen kwam de aap uit de mouw, ze kleedde de baby van onderen uit en hield haar onder de kraan. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ik toe. Baby was niet blij, de vroedvrouw vertelde waarom: “I prefer cold water” ( Ik doe het liefst koud water). Arme baby, deze was ook echt klein, onder de 2kilo, maar dat deed er niet toe. . Ze gebruiken hier geen billendoekjes want daar zitten chemicaliën in die niet goed zijn voor de gevoelige babyhuid (zeggen ze) maar ze houden de baby’s onder de kraan elke keer als ze ontlasting hebben gehad. Gewoon poetsen met de hand en afdrogen maar.

De nachtdienst was gezellig, met de vroedvrouwen samen pizza besteld. Ze zijn erg aardig, en onze beide vroedvrouwen praten ( een beetje) Engels. Wel krijgen we beide telkens te horen dat we Italiaans moeten praten. Inmiddels kennen we al een aantal zinnen en woorden in het Italiaans, zoals Come stai? Male di testa, male di panca… Elke dag een beetje meer :-)

Groetjes Pien en Fen