Bijna voorbij

Het is bijna voorbij! Nog 14 nachten en we gaan terug naar het mooie, vertrouwde, Nederlands sprekende, niet-emotionele Nederland vol familie en vrienden.

Grappige momentjes op de verloskamer: Ik had een bevalling gedaan van een Zuid-Afrikaanse vrouw. Ze had een Zuid-Afrikaanse man. Na de bevalling was ze heerlijk aan het ontspannen en praten we een beetje na over de bevalling. Ze aaide haar dochter over de wang en zei: “ik hoop dat ze net zo’n lichte huid krijgt als jou!” :O, mijn mond viel open. Als ze dat zo graag wilde, is ze met de verkeerde man getrouwd! Fenke had net zoiets: een Turkse vrouw met een Turkse man. Hun zoontje was net geboren, schattig ( iets te grote neus). De vrouw keek Fenke dankbaar aan en zei: mijn kindje lijkt precies op jou! Misschien veranderd alles als je door de rose postpartum bril kijkt!

Ook meer schokkende en interessante casussen: deze week kwam er een vrouw binnen, 25 weken zwanger van een tweeling, gebroken vliezen, weeën en een klein beetje ontsluiting. Ondanks alle medicatie kregen ze de bevalling niet gestopt. Ze is in Fenke’s nachtdienst bevallen van 1 meisje, het andere meisje zat in een andere vlies en ze gaan proberen die nog langer in de buik te laten. Spannend! Het was een super klein meisje, 570 gram, alleen haar hartje klopte. Nu wordt ze beademt op de neonatologie.

Nog elke nachtdienst wordt hier hard gelachen om het eten wat we meenemen. Ze denken dat wij typisch Nederlands eten, wat wij doen is meer eten als studenten, net wat we hebben. Een nachtdienst had ik 4 boterhammen met jam mee. Nu denken er heel wat mensen dat Nederlanders als avondeten boterham met jam eten :D Een andere nachtdienst bestelde ze pizza, toen Fenke vroeg of ze een Hawaï pizza hadden, kenden ze die niet. Fenke legde uit dat het een soort margeritha met ananas was. Wat? Ananas op een pizza? Eten jullie fruit met hartig? Dat is walgelijk! Onmogelijk, volkomen idioot! Pas had Fenke Pilav mee, daar hebben ze het nog elke dienst over!

Er zijn veel artsen op deze afdeling en omdat we de namen niet kennen, hebben we ze bijnamen gegeven. Er is een dokter die geen woord Engels kan, maar het wel interessant vind om te zien hoe wij werken en hoe wij Italiaans spreken. Bij elk woordje Italiaans kijkt hij heel trots  Als we hem tegen komen in de gang zegt hij altijd alleen Ciao, dus dit is dokter ciao. Er is ook een dokter die een paar jaar in Boston heeft gewerkt en goed Engels kan (dokter Boston). Er is een heeele kleine dokter met een hele lage stem (dokter liliputter), een dokter met lang grijs haar (de heks), een dokter die op een docent uit belgië lijkt (dokter Giovanna), een dokter met clownen-haar (de clown) en nog zo’n 20 andere waar we geen naam voor hebben ;-) Een andere dokter vertelde een keer dat hij ook in Nederland was geweest. Hij was een keer in Rotterdam en heeft daar koffie gedronken, vertelde hij vol trots. (De bekende Rotterdamse koffie???)

De week rond Pasen hadden we vakantie. We hebben vakantie gehouden op Sardinië, een eiland in het westen van Italië. We zaten in een soort jeugdherberg, lkr goedkoop. In het huis zaten meisjes die ook op buitenlandstage waren. Zij waren er al 2 maanden. Pien vroeg nadat we er een dag waren: "is het niet lastig dat er telkens andere mensen komen?" Het meisje zei: "alle mensen zijn gek, zoals vanmorgen, heeft iemand koffie in de douche gedronken" Euh, dat was Pien. We waren ons kleine kamertje in Bologna een beetje zat maar nadat we bedachten dat deze meiden zélfs hun badkamer met steeds andere mensen moeten delen waren we weer blij met kamertje.

Sardinië is een super mooi eiland, witte stranden, zon, wind en soms heeel blauw water! Na 1 dag waren we al verbrand en na 5 volgende dagen, veeel zonnebrand, mooi bruin. Op vrijdag was er een prosessie door het oude stadje. Op veel plekken stonden kleine koortjes geestelijke, italiaanse liederen te zingen, alle lantarenpalen waren bedekt met rode doeken en door de kleine straatjes liepen mensen in een optocht. Sommige droegen een beeld van Jezus, Maria en de doodskist. Andere droegen lampen, zongen liederen of zeiden gebeden op. Heel indrukwekkend om te zien, in zo’n andere omgeving, zo’n andere cultuur.

We zijn die zondag naar een klein kerkje geweest, waar hele hartelijke mensen waren. Naast Fenke zat een vrouw die zei: Non parlo Inglese, io parlo la lingua dell’amore (ik spreek geen engels, maar de taal van de liefde). Ze heeft Fenke wel 7 keer geknuffeld!

We wilden ook graag fietsen. Dat was al zeker 2,5 maand geleden, dus hebben we 2 dagen een fiets geleend. We hadden een fietstocht langs de kust naar bekende grotten op het eiland gepland. Dit was zo’n 20 km heen en 20 terug. De zon heeft heel de dag niet geschenen, maar de regen viel gestadig naar beneden. We zijn 2 keer volledig doorweekt geworden, maar we hebben dapper door gefietst. Bergje op, bergje af… De volgende dag hebben we niet veel gefietst, toen wisten we namelijk wat zadelpijn inhield.

Pien is hier naar de kapper geweest, die werd ons aangeraden door onze huisbazin. Pien vertelde dat ze er niet al te veel af wou hebben. De kapper ging op zijn knieën zitten en knipte heel professioneel met de rand van de stoel mee, precies vier knipjes, toen vond hij haar kapsel klaar. Er kwam een andere kapper en die begon met haar werk, 40 minuten later, heel wat föhnen en stijlen en jahoor, er was geen krul meer te vinden bij Pien. Pien is zeer mooi zonder krullen maar ik was blij toen ze weer terug kwamen.. :)

Nog 2 weekjes en dan komen we terug. We hebben enorm zin om terug te komen. Het is super leerzaam om een tijd als buitenlander in een land te leven, waar je de taal en cultuur niet zo goed kent. We mogen hier veel zelfstandig werken, ook al kan dat niet volledig omdat we de taal niet goed kunnen. We hebben hier veel geleerd over het verloop van een bevalling, leren hechten en communiceren zonder woorden.